مجتبی مینوی در طول مدت زندگانی خود در دهها کنگره و انجمن علمی و ادبی جهان شرکت کرد و مقالههایی ارائه داد. معروفترین این کنگرهها عبارتاند از: کنگرهٔ بینالمللی هزاره فردوسی، تهران۳۱۳ ش، سمینار بررسی فرهنگ اسلامی، پرینستون (۱۳۳۲ ش)، سمینار تمدن غرب از نظر مشرقزمین، ونیز (۱۳۳۵ ش)، سمینار مورخان خاورمیانه، لندن (۱۳۳۸ ش)، کنگره بینالمللی هنر و معماری ایران، نیویورک (۱۳۳۹ ش)، کنگره بینالمللی خاورشناسان، استانبول (۱۳۳۰ ش)، کنگره بینالمللی خاورشناسان، مونیخ (۱۳۳۶)، کنگره بینالمللی خاورشناسان، مسکو (۱۳۳۹)، کنگره بینالمللی ایرانشناسان در آن آربر (۱۳۴۶)، کنگره بینالمللی خاورشناسان پاریس (۱۳۵۲).
مجتبی مینوی در روز چهارشنبه ۷ بهمن ۱۳۵۵ برابر با ۲۶ ژانویه ۱۹۷۷ در سن ۷۳ سالگی در تهران درگذشت و در بهشت زهرای تهران آرامگاه مشاهیر (شماره ۹۵۳) به خاک سپرده شد.
زندگی شخصی[ویرایش]
از همسر اول خویش، الن بدهم (Ellen Badham) که اهل انگلستان بود، صاحب دو فرزند به نامهای رامین و ماکان و از همسر دومش شهربانو پرتوی نیز صاحب یک دختر به نام نیلوفر شد.
فهرست کتابهای منتشرشده[ویرایش]
از مجتبی مینوی کتابهای متعددی منتشر شدهاست که مهمترین آنها عبارتاند از:
تصحیحها[ویرایش]
- نامه تنسر (۱۳۱۱)
- نوروزنامه (۱۳۱۲)
- ویس و رامین، فخرالدین اسعد گرگانی (۱۳۱۴)
- مصنفات افضلالدین کاشانی (با همکاری یحیی مهدوی) (دو جلد ۱۳۳۰ و ۱۳۳۷)
- عیونالحکمه، ابن سینا (۱۳۳۳)
- کلیله و دمنه، انشای ابوالمعالی نصرالله منشی (۱۳۴۳)
- سیرت جلال الدین منکبرنی (۱۳۴۴)
- تنکسوقنامه یا طب اهل ختا، رشیدالدین فضلالله همدانی (۱۳۵۰)
- احوال و اقوال شیخ ابوالحسن خرقانی بهضمیمه منتخب نورالعلوم (۱۳۵۴)
- اخلاق ناصری، خواجه نصیرالدین طوسی (پس از مرگش) (با همکاری علیرضا حیدری)
ترجمهها[ویرایش]
- کشف دو لوح تاریخی همدان، ارنست هرتسفلد (۱۳۰۵)
- معلومات تاریخی دربارهٔ آثار ملی اصفهان و فارس، ارنست هرتسفلد (۱۳۰۶)
- اطلال شهر پارسه، ارنست هرتسفلد (۱۳۰۸)
- کشف الواح تاریخی بنای تخت جمشید، ارنست هرتسفلد (۱۳۱۲)
- وضع ملت و دولت و دربار در دوره شاهنشاهی ساسانیان، آرتور کریستنسن (۱۳۱۴)
تألیفات[ویرایش]
- آزادی و آزادفکری (۱۳۳۸)
- فردوسی و شعر او (۱۳۴۶)
سایر آثار[ویرایش]
- مازیار (به انضمام نوشته صادق هدایت) ۱۳۱۲
- پانزده گفتار (دربارهٔ چند تن از رجال ادب اروپا) ۱۳۳۵
- داستانها و قصهها (مجموعه گفتارها و نوشتهها) ۱۳۴۹
- نقد حال (مجموعه گفتارها و نوشتهها) ۱۳۵۱
- تاریخ و فرهنگ (مجموعه گفتارها و نوشتهها) ۱۳۵۲
کتابخانهٔ مینوی[ویرایش]
کتابخانه مینوی از جمله بخشهای وابسته به پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی است که وقف مجتبی مینوی است و در خیابان شریعتی قرار دارد. خانوادهء مینوی در سال ۱۳۵۶ این مجموعهٔ کمنظیر و بسیار غنی را به ملت ایران هدیه کرد. ابتدا، کتابها به مالکیت بنیاد شاهنامهٔ فردوسی درآمد و سپس با ادغام بنیاد مزبور در مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی (پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی کنونی)، کتابخانه تابع مؤسسهٔ مزبور شد و در سال ۱۳۶۲ رسماً بازگشایی و پذیرای محققان و دانش پژوهان شد. این کتابخانه، در حال حاضر به صورت واحدی از مدیریت کتابخانههای پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی اداره میشود. مجموعهٔ کتابخانه شامل تقریباً ۲۰۰۰۰ جلد کتاب به زبانهای فارسی، عربی، اردو، انگلسی، فرانسه، ایتالیایی، روسی و . . است. این کتابخانه همچنین دارای نسخههای خطی و عکسی در زمینههای ایران شناسی، اسلامشناسی، تاریخ، ادبیات و جغرافیا است. در بسیاری موارد، یادداشتهایخطیمینوی نیز در حاشیهٔ کتابها ثبت شده است که بر ارزش و اهمیت کتابها میافزاید.[۵]
پانویس[ویرایش]
- ↑ طلوعی، نابغه یا دیوانه، ۶۶.
- ↑ «پژوهشگر ستیهنده»، گفتگو با مجتبی مینوی، کتاب امروز، پاییز ۱۳۵۲
- ↑ ایرج افشار پیشرفتهای بعدی او را مرهون حمایت تقیزاده دانستهاست: پانزده گفتار دربارهٔ مجتبی مینوی، ص ۱۸۳–۱۸۶
- ↑ در زمان ریاست دکتر فضلالله رضا: «پژوهشگر ستیهنده»، گفتگو با مجتبی مینوی، کتاب امروز، پاییز ۱۳۵۲
- ↑ «کتابخانهٔ استاد مینوی». بازبینیشده در 5 اردیبهشت 1395 هجری خورشیدی.
منابع[ویرایش]
- پانزده گفتار دربارهٔ مجتبی مینوی، یادبود نخستین سال درگذشت، انتشارات کتابخانهٔ مرکزی دانشگاه تهران، ۱۳۵۶
- «پژوهشگر ستیهنده»، گفتگو با مجتبی مینوی، کتاب امروز، پاییز ۱۳۵۲
- مینوی، مجتبی: نقد حال، تهران، خوارزمی، ۱۳۵۱
- آرینپور، یحیی: از نیما تا روزگار ما، تهران، انتشارات زوار، ۱۳۷۶
- «MINOVI, MOJTABA – Encyclopaedia Iranica».
- «شب مجتبی مینوی برگزار شد». بخارا.
پیوند به بیرون[ویرایش]
- ۹۶/۱۰/۰۲